Συνήθως οι άνθρωποι,όταν τους ρωτάς ποιες αξίες και συμπεριφορές περιμένουν από κάποιον φίλο ή άγνωστο,συμπεριλαμβάνουν και την ευγένεια στα ιδανικά χαρακτηριστικά.Είναι όμως αυτό δίκαιο όταν εσύ ο ίδιος δεν τηρείς τους κανόνες της προσωπικής σου λίστας στην καθημερινότητά σου;
Και δεν μιλάω μόνο για τις βρισιές.Άνθρωπος είσαι,θα βρίσεις,θα φωνάξεις,θα παραφερθείς.Γιατί όμως να τα κάνεις όλα αυτά πριν φτάσεις στο έσχατο σημείο της υπομονής σου;Έχει όρια,το ξέρω.Μήπως όμως όλοι το παρακάνουμε πριν προλάβει να μας ενοχλήσει κάτι;Αναμφισβήτητα.
Έχουμε μάθει πως ο τσαμπουκάς,το θάρρος ή και θράσος,μπορεί να μας χαρίσει τα πάντα απλόχερα.Ποιος κερδίζει όταν κάθεται στην γωνιά του και απλώς φέρεται με το σεις και με το σας;Κανένας.Τουλάχιστον αυτό θέλουμε να πιστεύουμε,καθώς η ευγένεια θεωρείται πια κάτι παλαικό,βγαλμένο από άλλη εποχή,από τα βιβλία μυθιστορημάτων ίσως.Πόσα μπορείς να κερδίσεις όμως όταν η ευγενής συμπεριφορά σου συνδυάζεται με ένα χαμόγελο και προθυμία;
Η συμβουλή που θυμάμαι από την γιαγιά μου είναι η εξής:"Να χαμογελάς και να είσαι ευγενής.Με την ευγένεια κερδίζεις πολλά πράγματα και σου ανοίγονται πόρτες".Στην εφηβεία,πάνω στον παροξυσμό της επανάστασης και της διεκδίκησης των πάντων,δεν καταλάβαινα την σημασία που θα είχε μια φράση.Μεγαλώνοντας,όταν η φράση έγινε πράξη,είδα τα πράγματα διαφορετικά.Κι όταν άρχισα να κερδίζω και να ανοίγουν πόρτες,κυριολεκτικά η μεταφορικά,για μικρά ή μεγάλα πράγματα,ήμουν σίγουρη πως η γιαγιά μου,μια γυναίκα που έζησε μέσα σε έναν πόλεμο,την εποχή της διαχρονικής κομψότητας και ρομαντικής ευγένειας,είχε δίκαιο.
Με ενοχλεί λοιπόν,όταν γνωρίζω κάποιον και μπερδεύει την οικειότητα με την αγένεια.Με ενοχλεί όταν ο σερβιτόρος στην καφετέρια μου μιλάει στον ενικό λες και με ήξερε κι από χθες.Με ενοχλεί όταν ο οδηγός που φταίει,πείθει τον εαυτό του πως έχει δίκαιο και φωνάξει με θράσος απροκάλυπτα.Με ενοχλεί όταν στις δημόσιες υπηρεσίες σου φέρονται σαν να είσαι εγκληματίας ή με την δικαιολογία ότι βιάζονται με ξινίλα (όλοι βιαζόμαστε,κανείς δεν πηγαίνει εκεί για εκδρομή).Με ενοχλεί όταν οι νεότεροι σε ηλικία δεν σηκώνονται στο λεωφορείο για να καθίσουν οι μεγαλύτεροι ή μια έγκυος.Με ενοχλεί όταν οι αρτιμελείς δεν σέβονται τους μη,και κάνουν την ζωή τους δύσκολη.Με ενοχλεί που οι άντρες νομίζουν ότι να είσαι κύριος πια ισοδυναμεί με τον να είσαι μα**κας και σου φέρονται άξεστα.Με ενοχλεί όταν,ακόμη και οι πιο δικοί μου άνθρωποι,αποδεικνύονται θρασείς.Και με ενοχλεί που δεν χαμογελούν και γεμίζουν την ημέρα και την ψυχή τους με μαυρίλα,βρώμικα συναισθήματα κατά πάντων,ασχήμια και μιζέρια.Με ενοχλεί που όλοι νομίζουν πως κερδίζουν την ζωή με την αγένεια και την μισανθρωπία.
Να θυμάσαι πως όσο δεν ξέρεις τι κουβαλάει ο καθένας,τι σκέφτεται,τι περνά,τι τον προβληματίζει...δεν έχεις δικαίωμα να είσαι αγενής.Ακόμη κι όταν γνωρίζεις,έχεις μόνο το δικαίωμα να έχεις την άποψή σου,χωρίς να την εκφράζεις.Όλοι έχουν από μία για όλα άλλωστε.
Αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό κανένα μάθημα συμπεριφοράς.Μόνο να προτείνει.Δοκίμασε λοιπόν,να χαμογελάς καθημερινά και να είσαι ευγενής.Αν δεν νιώσεις καλύτερα ή αν δεν κερδίσεις αυτό που θέλεις ευκολότερα και πιο αληθινά,τότε κάτι δεν πάει καλά.Πρόσεξε όμως,η πραγματική ευγένεια δεν κρύβεται στην χρήση του πληθυντικού και της σοβαροφάνειας.Και ποτέ μην την μπερδέψεις με τον κυνισμό που μπορεί να έχει η ειλικρίνεια.Από σένα εξαρτάται αν με ένα χαμόγελο και μια κουβέντα θα πείσεις τον συνομιλητή σου.Η αλήθεια έχει πάντα λάμψη,σε όλες τις εποχές και δεκαετίες.
Τόλμησέ την και...kill them with kindness!
Επίσης θυμήσου:
